Namasté!
18 oktober 2012 - Ghorepani, Nepal
De fervent Facebookers hebben al een voorpoefje gehad: we hebben de afgelopen anderhalve week ontzettend veel gezien, gedaan en beleefd. Nepal is een land met vele gezichten...
Na een meer dan twintig uur durende reis kwamen we 7 oktober aan in het drukke en vooral luidruchtige Kathmandu. Door de stofwolken heen konden we nog net een tweebaansweg onderscheiden waarop (minstens) vijf toeterende auto's naast elkaar reden, die links en rechts werden ingehaald door motorfietsen (en/of koeien). Wat een overgang! Na onze bagage in het gezellige 'Yellow House' te hebben gebracht, zijn we er - ondanks de vermoeidheid - direct opuit getrokken. Om vervolgens (uiteraard) hopeloos te verdwalen in een wirwar van straatjes met winkeltjes in thee, kruiden en pashmina's, die Thamel (de 'toeristische' wijk van de stad) rijk is. Toen we de weg 's avonds uiteindelijk terugvonden, waren we zo moe dat we (letterlijk) als een blok in slaap vielen. We bleken namelijk op een houten plank te slapen en zouden er ook daarna nog wel achter komen dat ze hier van een bedbodem met (enige vorm van) vering nog nooit hebben gehoord...
De dagen daarna hebben we ontzettend veel gezien, onder meer de twee huizen waar ik ga 'werken'. Twee inderdaad, want de dagopvang voor de gehandicapte kinderen van het Langtang Children Home blijkt tijdens (en tussen) de feestdagen hier gesloten te zijn. Op dit moment is het namelijk 'Dashain', een hindoefeest dat twee weken duurt. Kort daarna is het Tihar, het grote broers- en zussenfeest. Veel Nepalezen gaan in deze periode naar famile, die veelal in de bergen woont. Omdat dat dagen reizen (lopen!) kost, blijven vaak ze voor langere tijd weg. Veel van de gehandicapte kinderen zijn daardoor niet op de dagopvang. De eerste drie weken ga ik zodoende aan de slag in Mitrata; een weeshuis dat onderdak biedt aan 35 'underprivileged' kinderen. Hoewel de leiding (een 'house-mother' en een aantal Nepalese vrouwen die koken en wassen) nauwelijks Engels spreekt en de kennismaking dus gepaard ging met veel handen-en-voeten-werk, was de hartelijkheid er niet minder om: de kinderen hadden bloemen geplukt en speelden Nepalese muziek op fluiten gemaakt van bamboe, en we werden uitgebreid gefotografeerd. Wat ik er exact ga doen, is nog niet helemaal duidelijk. Maar zei iets me (toen al!) dat mijn flexibiliteit en improvisatievermogen vast nog wel vaker op de proef gesteld zouden worden...
Tijdens de een prachtige (maar zware) trekking door de bergen, die we de week erna maakten, bleek dat vermoeden te kloppen. Bij vertrek kregen we - heel toepasselijk - het advies "be flexible" en al tijdens de busreis kwam dit goed van pas. Na een lekke band (die aan de rand van een ravijn eigenhandig door de buschauffeur werd vervangen) en een 'landslide' als gevolg van hevige regenval, kwamen we uren te laat aan in het westelijk gelegen Pokhara. De dag erna (op Ivors verjaardag) trokken we vroeg de bergen in, samen met een gids. Vier dagen klimmen, twee dagen dalen: door kleine dorpjes en oerwoud, langs watervallen en rijstvelden. Het was adembenemend; met een zonsopgang op 3320 meter als letterlijk hoogtepunt. Maar het was ook behoorlijk pittig... met de 4-daagse nog vers in het geheugen (of de benen) dacht ik wel wat te kunnen hebben, maar de hitte (afgewisseld met extreme kou), de hoogte en het dragen van onze eigen bagage maakten het extra zwaar. Om nog maar niet over de ontbrekende verzorging te spreken ;-) Toch was er wel één overeenkomst: zonder Ivor - die sommige stukken zelfs álle bagage droeg - had ik het ook deze keer waarschijnlijk niet gered.
Inmiddels zijn we weer aangekomen in Pokhara, waar we even genieten van de ' luxe' van een warme douche en een redelijk bed. En waar we alle indrukken een beetje op ons laten inwerken... Nepal is een land met vele gezichten, en ze zijn bijna allemaal vuil. De armoede en het ontbreken van enige (sociale) voorzieningen zijn verbijsterend, de vuile (en verslaafde) kinderen hartverscheurend. De sleutelhangers van Politie Haaglanden, die Ivor bij de Afdeling Werving heeft losgepeuterd, vinden overal gretig aftrek. Hoewel ze het oorspronkelijke doel natuurlijk volledig voorbij streven ("Blâh zoekt jâh!") is er waarschijnlijk nog nooit iemand zó blij mee geweest. Vol trots hangen de kinderen ze aan hun (kapotte) broek of shirt. Dat ze helemaal geen sleutels hebben, doet er niet toe...
Iedereen (nogmaals) ontzettend bedankt voor de leuke reacties en bemoedigende woorden, zowel per mail als op m'n blog; nu Ivors vertrek met rasse schreden dichterbij komt, neemt ook de spanning voor wat daarna komen gaat toe. Maar nu genieten we nog erg van wat er 'is'. En geheel in die geest gaan we daarom morgen naar Lumbini, de geboorteplaats van Buddha...
Tot snel! Liefs, Judith
Na een meer dan twintig uur durende reis kwamen we 7 oktober aan in het drukke en vooral luidruchtige Kathmandu. Door de stofwolken heen konden we nog net een tweebaansweg onderscheiden waarop (minstens) vijf toeterende auto's naast elkaar reden, die links en rechts werden ingehaald door motorfietsen (en/of koeien). Wat een overgang! Na onze bagage in het gezellige 'Yellow House' te hebben gebracht, zijn we er - ondanks de vermoeidheid - direct opuit getrokken. Om vervolgens (uiteraard) hopeloos te verdwalen in een wirwar van straatjes met winkeltjes in thee, kruiden en pashmina's, die Thamel (de 'toeristische' wijk van de stad) rijk is. Toen we de weg 's avonds uiteindelijk terugvonden, waren we zo moe dat we (letterlijk) als een blok in slaap vielen. We bleken namelijk op een houten plank te slapen en zouden er ook daarna nog wel achter komen dat ze hier van een bedbodem met (enige vorm van) vering nog nooit hebben gehoord...
De dagen daarna hebben we ontzettend veel gezien, onder meer de twee huizen waar ik ga 'werken'. Twee inderdaad, want de dagopvang voor de gehandicapte kinderen van het Langtang Children Home blijkt tijdens (en tussen) de feestdagen hier gesloten te zijn. Op dit moment is het namelijk 'Dashain', een hindoefeest dat twee weken duurt. Kort daarna is het Tihar, het grote broers- en zussenfeest. Veel Nepalezen gaan in deze periode naar famile, die veelal in de bergen woont. Omdat dat dagen reizen (lopen!) kost, blijven vaak ze voor langere tijd weg. Veel van de gehandicapte kinderen zijn daardoor niet op de dagopvang. De eerste drie weken ga ik zodoende aan de slag in Mitrata; een weeshuis dat onderdak biedt aan 35 'underprivileged' kinderen. Hoewel de leiding (een 'house-mother' en een aantal Nepalese vrouwen die koken en wassen) nauwelijks Engels spreekt en de kennismaking dus gepaard ging met veel handen-en-voeten-werk, was de hartelijkheid er niet minder om: de kinderen hadden bloemen geplukt en speelden Nepalese muziek op fluiten gemaakt van bamboe, en we werden uitgebreid gefotografeerd. Wat ik er exact ga doen, is nog niet helemaal duidelijk. Maar zei iets me (toen al!) dat mijn flexibiliteit en improvisatievermogen vast nog wel vaker op de proef gesteld zouden worden...
Tijdens de een prachtige (maar zware) trekking door de bergen, die we de week erna maakten, bleek dat vermoeden te kloppen. Bij vertrek kregen we - heel toepasselijk - het advies "be flexible" en al tijdens de busreis kwam dit goed van pas. Na een lekke band (die aan de rand van een ravijn eigenhandig door de buschauffeur werd vervangen) en een 'landslide' als gevolg van hevige regenval, kwamen we uren te laat aan in het westelijk gelegen Pokhara. De dag erna (op Ivors verjaardag) trokken we vroeg de bergen in, samen met een gids. Vier dagen klimmen, twee dagen dalen: door kleine dorpjes en oerwoud, langs watervallen en rijstvelden. Het was adembenemend; met een zonsopgang op 3320 meter als letterlijk hoogtepunt. Maar het was ook behoorlijk pittig... met de 4-daagse nog vers in het geheugen (of de benen) dacht ik wel wat te kunnen hebben, maar de hitte (afgewisseld met extreme kou), de hoogte en het dragen van onze eigen bagage maakten het extra zwaar. Om nog maar niet over de ontbrekende verzorging te spreken ;-) Toch was er wel één overeenkomst: zonder Ivor - die sommige stukken zelfs álle bagage droeg - had ik het ook deze keer waarschijnlijk niet gered.
Inmiddels zijn we weer aangekomen in Pokhara, waar we even genieten van de ' luxe' van een warme douche en een redelijk bed. En waar we alle indrukken een beetje op ons laten inwerken... Nepal is een land met vele gezichten, en ze zijn bijna allemaal vuil. De armoede en het ontbreken van enige (sociale) voorzieningen zijn verbijsterend, de vuile (en verslaafde) kinderen hartverscheurend. De sleutelhangers van Politie Haaglanden, die Ivor bij de Afdeling Werving heeft losgepeuterd, vinden overal gretig aftrek. Hoewel ze het oorspronkelijke doel natuurlijk volledig voorbij streven ("Blâh zoekt jâh!") is er waarschijnlijk nog nooit iemand zó blij mee geweest. Vol trots hangen de kinderen ze aan hun (kapotte) broek of shirt. Dat ze helemaal geen sleutels hebben, doet er niet toe...
Iedereen (nogmaals) ontzettend bedankt voor de leuke reacties en bemoedigende woorden, zowel per mail als op m'n blog; nu Ivors vertrek met rasse schreden dichterbij komt, neemt ook de spanning voor wat daarna komen gaat toe. Maar nu genieten we nog erg van wat er 'is'. En geheel in die geest gaan we daarom morgen naar Lumbini, de geboorteplaats van Buddha...
Tot snel! Liefs, Judith
Namaste!! And have fun. Geniet nog lekker van jullie tijd samen.
Belinda
Wat super leuk om jullie ervaringen te lezen. Het leest weg als een trein. Wat een andere wereld daar. Ik vind het zo fantastisch dat je daar aan de slag gaat. Ondanks het feit dat je de taal niet spreekt ga jij dat gewoon doen Juut!! Je bent een kanjer. Ik blijf je volgen via je blog ;-)
Geniet ervan.
Liefs je naamgenoot Juut
gelukkig heb je de stickers nog....dikke kus en we mailen! Pampa
En wat gaan die weken snel voorbij als je al zoveel gezien hebt
Fijne tijd nog met Ivor. Daarna veel succes de komende maanden in het Langtang home for children.
Liefs van Ria
Mooi verhaal joh. Krijg n flashback.... En voel n steek van jaloezie... Haha.
Veel plezier nog he!!
Gr Marloes (nichtje van Belinda)
Wat zet je dat toch mooi op 'papier' en wat een bijzondere ervaringen om samen te beleven. Zo fijn voor jullie! De foto's zijn prachtig. Geweldig dat 'wij' een beetje mogen meegenieten met jullie. Inderdaad spannend als Ivor dadelijk weg is, maar je bent een kanjer en bikkel. Jij kan dat! Nu nog samen genieten. Ik kan niet wachten op je volgende verhaal. Veel liefs, Mieke
Wat een belevenissen allemaal in zo'n relatief korte tijd daar. Ik kan me voorstellen dat het veel is en dat het sowieso al flexibiliteit en openheid vergt om alle "gezichten" van Nepal en zijn bewoners te leren kennen. Hele mooie foto's van de trekking. Het was precies zoals ik me had voorgesteld. Gaaf hoor. Fijn om alles zo te kunnen lezen (en zien) wat je allemaal meemaakt. Geniet nog even samen. Ik ben er van overtuigd dat jij het straks allemaal aankan. Jij kan dat hoor. Niet vergeten. Ben nu al benieuwd naar al het volgende nieuws. Dikke x
Kus
Wat een spannende en ontroerende dingen ben je daar al tegen gekomen. Superfoto's, wat een prachtig land. Heb je wel gemist met alle Tigris-activiteiten, daar zou je ook van genoten hebben :)!
Dikke knuffel
Geniet nog van het laatste weekje samen en alvast veel succes met het afscheid :).
Dikke knuffel
We blijven je volgen en ik hoop dat je genoeg energie opdoet om er straks tegenaan te gaan. Veel liefs uit Heerenveen
wat leuk zeg! mooie foto's trouwens.
ik heb je vriend alleen nog maar van achter gezien, wanneer krijg ik een close-up?!
Groetjes Natanya
Geniet nog maar even daar, hier is het weer echt nederlands.
Groetjes familie Flodder, Heerenveen