'Anders'
4 december 2012 - Kathmandu, Nepal
Dat er verschillen zouden zijn wíst ik natuurlijk van tevoren… En dat m’n aanpassingsvermogen behoorlijk op de proef gesteld zou worden, werd me ook al vrij snel duidelijk. Ik heb inmiddels echter een nieuw mantra (met dank aan mijn vader): “geen zorgen voor morgen, want het loopt altijd anders". En in een land als Nepal betekent dat 'anders' in de breedste zin van het woord...
Zoals jullie je misschien nog wel kunnen herinneren, bleek kort voor mijn vertrek dat de dagopvang voor gehandicapte kinderen - waar ik aan de slag zou gaan - tijdens de feestdagen (een maand) gesloten was. Gelukkig kon ik destijds op het laatste moment terecht bij Mitrata, waar een aantal kinderen - dat geen enkele familie had om tijdens de vakantie naar toe te gaan - was achtergebleven. Inmiddels is gebleken dat deze verandering een geluk bij een - wat destijds leek - ongeluk was. Compleet met wentelteefjes (en pijn in mijn hart) heb ik er vorige week afscheid genomen… Om alsnog te beginnen op de dagopvang van Langtang Children Home. Een prachtige en toegankelijke plek, met ontzettend veel mogelijkheden voor gehandicapte kinderen. Een omgeving waar hun ontwikkeling wordt gestimuleerd en ze met veel liefde worden opgevangen. Iets wat in een land als Nepal - waar het krijgen van een gehandicapt kind nog vaak als 'straf' wordt gezien- verre van 'normaal' is.
Ik verheugde me er dan ook erg op om een bijdrage te leveren aan dit mooie en zeldzame project, dat behalve een warme omgeving (waar zelfs één keer per week een vrijwillige bewegingsdeskundige komt) ook een 'taxi-service' had, die de kinderen ophaalde en weer thuis bracht. Dit alles zonder kosten voor de ouders, want dat kunnen ze gewoonweg niet betalen. Nog los van de vraag of ze dat willen... Inmiddels kan ik die vraag echter ook beantwoorden: de vervoersdienst bleek namelijk erg kostbaar en kon daardoor niet in stand worden gehouden. Met als gevolg dat ook de kinderen wegbleven... De meeste ouders vonden het simpelweg 'de moeite niet' om hun kind naar de dagopvang te brengen. In een maatschappij waar kinderen veelal nog steeds worden gezien als 'oudedagsvoorziening' zijn degenen met een handicap (grof gezegd) 'waardeloos'... Zelfs een jongetje met het Syndroom van Down, dat maar een paar honderd meter verderop woont en op de dagopvang in een paar weken zelfstandig leerde eten, komt niet meer. Als je je bedenkt dat deze kinderen thuis vaak de hele dag aan hun lot over worden gelaten (en soms zelfs alleen), is dat soms moeilijk te verteren...
Daardoor liep het dus ook deze keer 'anders'; toen ik bij Langtang begon, waren er van de acht kinderen dus maar drie over... Twee van hen zijn weliswaar meervoudig gehandicapt - en hebben dus veel zorg nodig - maar er zijn óók twee didi's (verzorgsters). Met mij erbij dus drie... en zelfs voor Nederlandse begrippen is dat een luxe. Hoewel ik het ontzettend leuk bleek te vinden om met gehandicapte kinderen 'te werken', betekende het helaas ook dat er niet altijd heel veel te doen was. Helemaal toen één van de overgebleven kinderen - een heel pienter 8-jarig meisje met klompvoetjes dat gewoonweg niet naar school kan, omdat ze niet kan lopen - na één dag als gevolg van familie-omstandigheden ook niet meer kwam...
Dus ging ik op zoek naar 'een bijbaantje'... die ik vond op de school waar de kinderen van Mitrata naar toe gaan. Vanaf deze week ga ik daar ook Engelse les geven. Ik heb al een dagje 'meegelopen'; na een soort 'appèl' op het schoolplein (waarbij de kinderen in rijen opgesteld staan, 'marcheren', het volkslied zingen en allerlei teksten over discipline en het belang van goede educatie opdreunen) begonnen de lessen. Voor de meesten althans, want in sommige klassen kwam de leraar 'gewoon' niet opdagen. Twaalf ijzeren banken, 36 kinderen, een whiteboard, leerkrachten zonder methodiek of zelfs het lesmateriaal waaruit ze lesgeven... Zoals zoveel dingen hier zijn... jawel: 'anders'
Wat echter heel leuk was, is dat ik in vrijwel alle klassen de kinderen van Mitrata tegenkwam. In uniformpjes met korte mouwen, terwijl het hier inmiddels behoorlijk koud is. Dat was níét anders; want al tijdens Tihar, toen we zingend langs de deuren gingen (ik welteverstaan in een dik vest en met een sjaal), viel het me op dat de meesten überhaupt geen trui of jas hebben... Daarom heb ik, in overleg met de oprichtster van het weeshuis, besloten om van het (jullie inmiddels welbekende) 'wandelfonds' truien te kopen, die horen bij hun schooluniform. Én voor ieder kind een setje warme kleding, voor ná schooltijd. Dankzij velen van jullie zitten 29 kinderen er deze winter dus warmpjes bij!
Ik overigens ook, en niet in de laatste plaats dankzij al jullie lieve mails, berichtjes en reacties. Al ga ik nu zélf ook een trui aantrekken; doordat ook het weer hier ineens 'anders' is, heb ik een flinke griep gehad. En dan is Nepal ineens wel héél ver weg, en alleen ook écht alleen... Lang leve de hedendaagse technologie… en voor één keer het tijdsverschil en Ivors nachtdiensten ;-)
Tot snel!
Liefs (juf) Judith
Wat doe jij een schat aan ervaringen op!!! Wel moeilijk lijkt mij om met de machteloosheid van de situaties om te gaan. Maar in ieder geval laat je ze ervaren wat een beetje liefde toevoegd. Ook nog griep, dan voel je je wel echt alleen!!
Lieve schat we denken allemaal heel veel aan je en we zijn ook trots dat je dit toch maar even doet. Veel sterkte voor de laatse periode!! Dikke kus Wim & Corrie
Leuk om weer een verhaal van je te lezen...en leuk dat je voor de klas staat. Zo zie je maar.....toch nog je vader (en moeder) achterna!! Wat zullen ze trots zijn! Ik denk dat je dat ook heel goed lukken zal....ook al zonder moderne methodes zoals wij die hebben op school! Bijzonder om te lezen hoe de kinderen daar les krijgen. Wat een andere wereld inderdaad. Wij wensen je heel veel succes met je "bijbaantje".......en we hopen snel weer wat van je te horen!! Veel liefs van ons uit Heerenveen XXXXX
Als ik je verhalen lees, word ik er gewoon helemaal trots van dat je dit allemaal doet. En dat je dus nu zoveel kindjes lekker van warme kleding hebt kunnen voorzien. Geweldig!
De Kerstgedachte is volgens mij voor jou nog nooit zo tastbaar geweest.
Hou vol, die laatste weken! Want ook al zijn je dagen weer gevuld en loop je ongetwijfeld over van voldoening, de wetenschap dat in NL iedereen straks gezamenlijk onder de Kerstboom kruipt zal niet makkelijk zijn.
Je bent weliswaar ver weg, maar verre van vergeten..!
Liefs,
Chant XXX
wat hebben we weer genoten van je verhaal!
Want ook al wisten we het al bijna allemaal - er wordt vrijwel dagelijks ge-appt en wekelijks gebeld, waarbij je ons al veel vertelt - het lezen én de ontroerende foto's maken het zó compleet, dit zijn verhalen die je nooit meer vergeet! Natuurlijk zijn wij niet objectief - want daarvoor ben jij ons te lief - maar we weten zeker dat je het ook als juf heel goed zult doen, veel liefs en een hele dikke zoen! Wij ook van jou.....
X Robbert
Lieve Judith,
De sint is weer hier.
Zijn pakjes boot ligt stevig vast aan de pier.
Dus alle Nederlandse kindertjes, groot en klein moeten hier lief en aardig zijn.
De sint is dus weer in het land, en zo ook op jou reisblog aanbeland.
Het feest van Sinterklaas en Piet dat kennen ze in Nepal niet.
Jij bent daar voor alle Nepalese kindertjes ontzettend zorgzaam, zodat het zonder speelgoed met hen ook goed zal gaan.
Hier in Nederland heeft een Piet tevergeefs lopen zoeken naar een schoen, om er voor jou iets leuks in te doen!
Het wordt helaas een symbolische schoen met daarin opbeurende woorden en een hele dikke zoen.
Jouw zwarte Piet denkt niet aan een schoen, hoop snel iets anders met jou te doen.
Mis je!
Liefs en x
Ivor
Wat leuk weer om je belevenissen te lezen. Zo zie je maar, je kunt van tevoren eigenlijk niet echt iets plannen. Het loopt altijd anders.
Wat fijn datje zo flexibel bent en open staat voor de dingen die op je pad komen.
Wat heb jij straks een rugzak vol ervaringen waar je hier nog heel lang mee uit de voeten kunt!
Veel sterkte de komende tijd...de kerstdagen zo ver weg zullen voor jou en je ouders best wel moeilijk zijn. We denken aan je!
Een lieve groet vanuit Vlaardingen....
wat ben je een bikkel; en wat kan je daar al het verschil maken.
Bizar om te zien hoe het idd anders is...en hoe je dingen dan hier toch weer in een ander daglicht gaat zien.
Succes en sterkte daar! ben zeker ook zeer trots op je!!!
x
"Anders" lijkt me een behoorlijke understatement als ik je verhaal zo lees. Lastig lijkt me, maar met jouw aanpassingsvermogen zit het helemaal goed. Wat een bijzonder verslag toch weer en wat fijn dat jij daar bent en alle dingen kan brengen door wie je bent en wat je voor voor de kinderen verzorgt en regelt. Ben trots op je. Ookal was ik dat al..toch bij ieder nieuw blog of Facebook post weer meer. En dan weet ik ws nog maar een fractie. Ik hoop dat je weer hersteld bent van de griep. Doe idd maar een warme trui aan. De foto's buiten zien er ook heel erg "fris" uit. Sterkte daar lieve bijzondere juf, x
Wat een prachtig verhaal weer en wat jij doe je daar toch een mooie dingen!
En wat heb je het geld (dat je dik verdiend had met die andere geweldige actie) ontzettend goed besteed.
Ik ben echt ontzettend trots op je, en trots op mezelf dat ik mij jouw vriendin mag noemen. Hele dikke knuffel
Wat een geweldig verhaal heb je weer geschreven.... Je hebt echt enorm talent om boeiend te schrijven. En wat een aanpassingsvermogen heb jij toch. Het is een gave om zo met de omstandigheden om te springen en de nieuwe uitdagingen meteen te zien! Wat boffen ze in Nepal toch met jou! (en met de lekker warme truien!)
Juf Judith zal veel kinderen met een goed gevoel na de les weer naar huis laten gaan!
Pas goed op jezelf en blijf er van genieten!
Ik heb grote bewondering voor de wijze waarop je invulling geeft aan je verblijf daar: niet uit het veld laten slaan door veranderingen in je planning, maar 'gewoon' op zoek gaan naar de klus waarmee je het beste kan helpen!
Ga dapper door én geniet er van.
Nu hier het hele land ondersteboven ligt door de Code Oranje, nee geen gevoetbal maar een ernstige weerswaarschuwing voor vreselijke sneeuwstormen, arctische koude, het uitvallen van treinen, stilvallen van metro's en uitblijven van bussen en wij allen het dringende avies hebben gekregen toch vooral maar binnen te blijven en als het dan Echt Moet een overlevingspakket mee te nemen naar buiten... heb ik mooi de tijd jou te schrijven. Het verschil tussen 'daar' en 'hier' is voor mij letterlijk onvoorstelbaar groot. Ook zonder Code Oranje. Harry's mantra is inderdaad een hele wijze: de dingen lopen zelden zoals je dat van tevoren bedenkt. Hoewel dat ook wel eens fijn zou zijn, maar het zou ook zomaar saai kunnen worden natuurlijk. Waar ik benieuwd naar ben, is naar jouw kijk op het bestaan hier als je weer terug bent. Ik ben al heel blij met mijn (warm-)watervoorziening hier in huis na drie weken kamperen in Frankrijk... Tja... alles is een kwestie van perceptie. Gaan we nog diepzinnig worden ook bij de centrale verwarming. Het is vandaag de 7e, hoorde gisteren van Nelleke (we waren in Frankeland) dat je 8 januari weer deze wereld gaat opzoeken. Je hebt daar zeker "een steen verlegd in de rivier" Lieve Juud... En ik vind (maar, wie ben ik?) dat jij trots op jezelf kunt zijn. Ik vind je in ieder geval geweldig! Wat een goed idee, die warme kleding voor de kinderen. Ben je nu door je budget heen? Overigens was de Code Oranje natuurlijk totaal misplaatst. Code Wit was beter geweest, de sneeuw bestaat uit dikke natte flatsen, het is een kledderboel buiten en in Groningen is het gewoon droog. Al die maatregelen totaal voorbarig. Hoe het dan komt dat de treinen bussen metro's enzo dan toch helemaal van slag zijn?? Self fulfilling prophecy denk ik... Nou lieve Juf Judy, ik kijk uit naar je volgende mooie verslag. Ik gedachten hou ik je eventjes vast! xxxien.
Ik heb er maar even archaïsch "Ome" bij gezet, want er is al een andere "Cor" en een "Corrie". Overigens sluiten de eerdere reacties van die beide Corren naadloos aan op mijn eigen gedachten over het mooie werk dat jij daar verricht, dus hoefde ik ook niet eerder te reageren.
Onvoorstelbaar dat jij, zoals Ine schrijft, over een maandje alweer deze kant op komt. Ik kan me voorstellen dat je best wel naar huis verlangt, maar tegelijkertijd nog méér wil doen, want het is zo hard nodig. Je blogs zijn ook fijn om te lezen voor het thuisfront. We zijn trots op je en ik vind dat je jezelf te kort doet als je in termen van "druppel op de gloeiende plaat" spreekt, zoals in je vorige verhaal. Daarmee doe je jezelf te kort, hoor! Misschien voelt het soms zo en zou je meer willen doen als je om je heen kijkt, maar je doet enorm véél voor de kinderen daar. Namasté-Ji!
In twee woorden samengevat......" Ultieme Goeddoening "!!
We hebben in het moderne kikkerlandje de rillingen over onze rug lopen van je verhalen....om nog maar te zwijgen over kippenvel!!!!
Wij vinden je werk , voor de kinderen daar, bewonderenswaardig!
Nu willen wij voor de kerst en feestdagen ook nog een steentje bijdragen.......
"Niet dat we ze het niet gunnen,
Maar we denken,dat ze hier wel zonder kunnen.
Wij houden het kort,
Maar het "kerstkaartenbudget" is op je rekening gestort!!
Veel liefs....Hans en Jetske
Wowie, wat een fan-tas-tische foto's en indrukwekkende verhalen! Jij maakt het verschil, niet alleen voor de kinderen daar, maar ook omdat je een inspiratiebron bent voor de mensen daar en hier. Blijf je verwonderen, genieten en lekker lol hebben.
-x- Renate