'The best journey always takes us home'
18 januari 2013 - Rotterdam, Nederland
“Mijn eerste werkweek zit erop…” Zo begon ik ruim drie maanden geleden één van de eerste verhalen over mijn reis naar Nepal. En nu ook het laatste…
Toen ik vorige week wegging uit Kathmandu was het overdag nog ruim 20 graden; ‘s avonds koelde het echter af tot het vriespunt. Koud dus, net als hier. Door die grote temperatuurverschillen werden veel mensen ziek; net als hier. Toch zijn het (logischerwijs) op dit moment vooral nog de verschillen die me opvallen…
Zo moesten ‘we’ het op het moment van mijn vertrek doen met 6 uur elektriciteit per dag. En dus ook nagenoeg zonder warm water, of andere mogelijkheden (anders dan slapen in een lange broek en dikke trui) om je warm te houden. Het aantal ‘stroomloze’ uren zou nog verder op lopen; dit had onder meer te maken met de (lage) waterstand in de rivieren. Wat ook weer gevolgen had voor de luchtkwaliteit. Want doordat de rivieren steeds verder opdroogden, ging al het afval dat erin lag verschrikkelijk stinken. De ‘Kathmandu-cough’ is daar net zoiets als de griep hier: iedereen krijgt het... Wat is het dan een ongelofelijke luxe om (“he, het is hier een beetje fris”) de thermostaat wat hoger te kunnen zetten, je tanden te kunnen poetsen onder de (altijd warme) douche en op de fiets te kunnen stappen zonder mijn adem in te hoeven houden...
“Het is vast wel wennen om weer terug te zijn?” wordt me regelmatig gevraagd. Dat is het absoluut, want dit zijn uiteraard maar een fractie van de verschillen; allemaal praktisch van aard en dingen die ik níét ga missen ;-). Overigens geldt dat net zo goed voor bepaalde elementen van de cultuur, zoals de wijze waarop tegen meisjes en gehandicapten wordt aangekeken. Daar tegenover staan echter al die kinderen; die ik het liefst mee naar huis had willen nemen, die een onuitwisbare indruk op me hebben gemaakt. Net zoals al die andere lieve, bijzondere en inspirerende mensen die ik heb ontmoet, hun levenswijze en (veer)kracht, de prachtige natuur, de eenvoud, het leven ‘in het nu’, het overwegend mooie weer… en vergeleken worden met Cameron Diaz (“Heb jij niet in Charlies Angels gespeeld?” Toch wel een van mijn persoonlijke hoogtepuntjes ;-))
Veel mensen vragen me dan ook of dit alles me veranderd heeft. De tijd zal dat leren; hier maak ik me ongetwijfeld over een paar weken weer druk om wat er in de krant staat, in Nepal slapen ze eronder. En niet alleen daar… In onze alledaagse hectiek zullen de ervaringen (en de daarbij behorende indrukken) op den duur vast meer op de achtergrond raken, maar vergeten zal (en kan) ik het niet meer.
De afgelopen maanden voelden soms als een ‘emotionele sneltrein’. De indrukken volgden elkaar zo snel op, dat er lang niet genoeg tijd was om ze allemaal te verwerken. Je kunt nog zoveel lezen over een land, de (economische) situatie waarin het verkeert en de cultuur, maar – zo zei een wijze vriendin van me onlangs ;-) – wat armoede écht met mensen doet, weten wij eigenlijk niet. En het besef dat ik daar met al mijn westerse goede bedoelingen dus ook helemaal niets aan kon veranderen, vond ik soms erg moeilijk. Dat ik dat op die momenten niet kon delen, maakte het extra lastig. Ivors verrassingsbezoek was daarom in meerdere opzichten waardevol, net zoals de wekelijkse telefoongesprekken met mijn ouders.
Maar jullie waren er óók, ál die tijd, al was het op afstand. Met lieve berichtjes, leuke reacties, oprecht geïnteresseerde mails; soms uit hele onverwachte hoek. Ik kan jullie niet er niet vaak genoeg voor bedanken. Mede daardoor, evenals dankzij ‘het wandelfonds’, ben ik er wel van overtuigd dat ik wél iets heb kunnen ‘bijdragen’. Desalniettemin is het fijn om weer thuis te zijn. Want: 'the best journey always takes us home'.
Liefs, Judith
Ik heb je voor het lezen en plaatsen van dit stuk nog een mailtje gestuurd en alvast op wat vragen antwoorden gekregen..:)
Mooi!
Het is zeker jammer dat dit je laatste verhaal is. Ik zag er toch altijd een beetje naar uit om te lezen over alles wat je meemaakte. Toch is het nog fijner dat dat nu gewoon weer "live" kan. Met échte koffie en appeltaart bijvoorbeeld ;-). Ik hoop dat je af en toe even de tijd neemt om trots te zijn op wat je hebt gedaan daar en gewoon omdat je bent wie je bent. Ik ben ervan overtuigd dat je "veranderd" bent door Nepal en ik weet zeker dat je het, ms zelfs zonder het te beseffen, toepast in je leven nu, hier, waar de supermarkten uitpuilen met drieduizend verschillende soorten voedsel, schone lucht, sociale voorzieningen en ga zo maar door. Ik ben in ieder geval erg trots op je. Dan weet je dat. En inderdaad: stay zen. Een dag tegelijk, blijven doorademen en er is: alleen maar nu. Dikke x
Welkom thuis en sterkte met het acclamatiseren. Zal wel wennen zijn waarom wij ons druk maken.
Hopelijk blijven er goede contacten en ervaringen aan over. In ieder geval bedankt voor je verslagen
Prachtig geschreven en verwoord weer en cameron mocht willen dat ze aan jou kon tippen!
Wel weer fijn om je gewoon weer live te kunnen spreken en afbeulen trouwens ;-)
Deze onvergeetelijke reis zal altijd bij je blijven!
Ik hoorde van je moeder over jouw indrukwekkende reis toen je weer veilig terug was.
Wat beschrijf je het mooi wat een belevenis in je leven.
Wij zagen laatst op de televisie een uitzending van een huis door een Ned. opgezet met kinderen die daar ook eigenlijk weggestopt worden, heel indrukwekkend.
Ik hoop dat je hier lang met een goed gevoel naar terugkijkt.
Inderdaad jammer dat je het daar in 3 maanden niet veranderen kan. Groetjes Joke.