Kleur
18 november 2012 - Kathmandu, Nepal
Het is weer voorbij: na tien gezellige dagen zijn Belinda en Emil terug naar Nederland, en ook Tihar - één van de grootste feesten in Nepal - is over. Daarnaast zit mijn tijd bij Mitrata er bijna op... Stuk voor stuk dingen die het leven hier voor mij - letterlijk en figuurlijk - kleur hebben gegeven.
Tijdens Tihar - dat zowel de Hindoes als Boeddhisten vieren - wordt de god van de welvaart (Laxmi) geëerd. Huizen worden prachtig versierd en over heel Katmandu ligt een deken van gekleurde lampjes. In de hoop dat Laxmi ook hún huis weet te vinden, richten veel mensen een speciale plek in; veelal met lekkernijen, geld en wierook. Van natte klei, bloemblaadjes, gekleurd poeder en kaarsjes wordt vervolgens 'een pad' gemaakt, vanaf de voordeur of poort naar het altaar (dat veelal op de bovenste verdieping van het huis ligt). Iedereen die daar tot Laxmi heeft gebeden, krijgt een 'tika' op het voorhoofd. De tika brengt geluk, en is er in verschillende soorten en maten; van een (oneerbiedig gezegd) plakje gekleurde rijst tot een prachtig 6-kleurig exemplaar dat de jongens van hun zus krijgen, op de laatste dag van Tihar. Ook dat gaat gepaard met verschillende rituelen, variërend van het geven van cadeautjes, het maken van (wederom kleurrijke) versieringen tot en met het insmeren van de oren met olie... Hoewel ik er (minstens) de helft niet begreep, vond ik het ontzettend bijzonder om dit van zo dichtbij mee te maken. Maar het hoogtepunt voor de kinderen was toch wel dat ze twee avonden liedjes mochten zingen in hun straat of wijk. Een soort Nepalees Sint Maarten, alleen kregen ze hier rijst, fruit of geld. Verbazingwekkend veel geld zelfs, omdat de mensen geloven dat ze dit (als een soort karma) uiteindelijk weer terug krijgen... Dus ging ook ik - geen idee hebbende van wat ik zong - met de kinderen van Mitrata van deur tot deur. Inclusief gekleurde-rijst-tika op mijn hoofd. De verbaasde blikken van de bewoners als ze mij voor hun deur zagen staan, zorgden voor een hoop lol. Hoewel ik niet zou willen beweren dat er een causaal verband was (met mijn aanwezigheid, noch met mijn zangkwaliteiten ;-)) haalden de kinderen veel geld op: zo'n 6.000 roepies, wat ongeveer 60 euro (én een maandsalaris) is. Per kind bleef er ongeveer 450 roepies over (€4,50). Op mijn vraag wat ze met het geld gingen doen, antwoordden de kinderen allemaal (inclusief de kleinsten): sparen. Voor later... en dat terwijl ze nu al nauwelijks écht iets voor zichzelf hebben.
Vorige week werd me dat weer eens (pijnlijk) duidelijk, toen ik wat boekjes voor ze meenam; een zoek-de-verschillen-boekje, een sticker-boekje over de Lion King ("oh, so beautiful aunti!") en een 'gewoon' leesboek. Nadat de kinderen ze van voor tot achter gelezen (en beplakt) hadden, gaf één van de jongens me het sticker-boek weer terug. Toen ik antwoordde "you can keep it" werden zijn ogen heel groot en rende hij gelijk weg... Om - naar later bleek - het boekje snel onder zijn matras te leggen. De andere kinderen enigszins beteuterd achterlatend... Terwijl ik natuurlijk bedoelde dat het voor hen allemáál was! Zo ontstond het idee om alle kinderen iets voor (én over) zichzelf te geven. Dus liet ik de leukste foto's van het uitje naar de dierentuin afdrukken en kocht ik (wederom van het 'wandel-fonds'!) een pak gekleurd papier, stiften én voor ieder kind een eigen schriftje. Met ontzettend veel plezier maakten ze er vervolgens prachtige, gekleurde 'vriendschapsboekjes' van, en ook de geknutselde fotolijstjes voor de 'tantes' waren een groot succes.
Maar hoe fijn het ook is om de kinderen van zoiets kleins te zien genieten, in feite is het natuurlijk heel marginaal wat ik voor ze doe (of kan doen). Nog los van de schrijnende dingen die ze al hebben meegemaakt, verandert het immers niks aan de beperkte mogelijkheden voor hun toekomst. En ze zijn verreweg niet de enigen... Dat houdt me de laatste tijd erg bezig. Gelukkig zijn er veel meer mensen begaan met 'de kinderen van Nepal'. Zo ook Belinda en Emil, die samen met hun familie de drijvende kracht zijn achter het Langtang Children Home; een weeshuis dat sindskort ook als dagopvang voor gehandicapte kinderen dient, en waar ik volgende week ga beginnen. Tien dagen geleden arriveerden zij in Nepal met tassen vol verzamelde (kinder)kleding en speelgoed, voor de vele mensen die ze hier inmiddels kennen. Een deel daarvan was bedoeld voor Naran, één van de medewerkers van Yellow House. Zonder dat we iets wisten over zijn verleden of persoonlijke situatie waren Ivor en ik al na de eerste paar dagen hier verknocht aan deze lieve, magere en ogenschijnlijk kwetsbare man. Inmiddels weten we dat hij vroeger verstoten werd door zijn ouders, na veel omzwervingen bij de eigenaars van Yellow House terecht kwam en daar uiteindelijk is opgenomen in 'de familie'. Met een salaris van ongeveer 90 euro per maand verdient Naran naar Nepalese maatstaven goed. Desondanks heeft hij het zwaar, met twee kleine kinderen voor wie hij maandelijks alleen al 21 euro schoolgeld betaalt (let wel: dat is voor één kind, zijn jongste gaat pas volgend jaar naar school...) en een huis dat aan huur nog eens 32 euro kost. En dus besloten Belinda en Emil om hem een handje te helpen, en de komende jaren financieel zorg te dragen voor de opleiding van zijn kinderen. Samen met Naran en zijn gezin gingen we zodoende naar school, om daar handje-contantje het schoolgeld af te rekenen. Want de werkelijkheid is dat als het op geld aankomt, je in een arm land als dit - helaas - weinig mensen écht kunt vertrouwen. Na met het schoolhoofd onderhandeld (!) te hebben over het schoolgeld voor het jongste kind, werden we uitgenodigd om bij Naran thuis thee te komen drinken. Toen we de woning binnenkwamen, struikelden we letterlijk over de gekleurde torens van duploo... dat ze de dag ervoor van Belinda en Emil hadden gekregen. Met een heel gezin bleken ze in te wonen een kamer van ongeveer 3 bij 4 meter, met daaraan vast een kleine keuken (waar ook nog een bed stond). Zonder stromend water. En wederom zijn zij niet de enigen... Enigszins stil en ontdaan liepen we daarna naar 'huis', waar ik besloot om ook een bijdrage te doen aan het 'schoolfonds' voor Narans kinderen. Daarnaast stortte ik er het bedrag in dat ik kreeg van een Nederlander, met wie ik op het terras van Yellow House aan de praat raakte: hij was hier op vakantie met zijn zoon en gaf me - toen hij hoorde wat ik hier deed - spontaan het geld dat ze op de dag van hun vertrek over hadden.
Dat je 'met elkaar het verschil kunt maken' - al is het dan op kleine schaal - gaat dus absoluut op. Toch schiet er af en toe ook een ander cliché (iets met een druppel en een gloeiende plaat...) door mijn hoofd. Op zulke momenten probeer ik me maar vast te houden aan het idee dat ik - al is het dan maar tijdelijk - vast ook wat kleur aan het leven van de kinderen van Mitrata heb kunnen geven. Net zoals zij aan dat van mij.
Tot snel! Liefs, Judith
Ps: overigens net zoals al jullie lieve mailtjes, berichtjes en reacties ;-)
Tijdens Tihar - dat zowel de Hindoes als Boeddhisten vieren - wordt de god van de welvaart (Laxmi) geëerd. Huizen worden prachtig versierd en over heel Katmandu ligt een deken van gekleurde lampjes. In de hoop dat Laxmi ook hún huis weet te vinden, richten veel mensen een speciale plek in; veelal met lekkernijen, geld en wierook. Van natte klei, bloemblaadjes, gekleurd poeder en kaarsjes wordt vervolgens 'een pad' gemaakt, vanaf de voordeur of poort naar het altaar (dat veelal op de bovenste verdieping van het huis ligt). Iedereen die daar tot Laxmi heeft gebeden, krijgt een 'tika' op het voorhoofd. De tika brengt geluk, en is er in verschillende soorten en maten; van een (oneerbiedig gezegd) plakje gekleurde rijst tot een prachtig 6-kleurig exemplaar dat de jongens van hun zus krijgen, op de laatste dag van Tihar. Ook dat gaat gepaard met verschillende rituelen, variërend van het geven van cadeautjes, het maken van (wederom kleurrijke) versieringen tot en met het insmeren van de oren met olie... Hoewel ik er (minstens) de helft niet begreep, vond ik het ontzettend bijzonder om dit van zo dichtbij mee te maken. Maar het hoogtepunt voor de kinderen was toch wel dat ze twee avonden liedjes mochten zingen in hun straat of wijk. Een soort Nepalees Sint Maarten, alleen kregen ze hier rijst, fruit of geld. Verbazingwekkend veel geld zelfs, omdat de mensen geloven dat ze dit (als een soort karma) uiteindelijk weer terug krijgen... Dus ging ook ik - geen idee hebbende van wat ik zong - met de kinderen van Mitrata van deur tot deur. Inclusief gekleurde-rijst-tika op mijn hoofd. De verbaasde blikken van de bewoners als ze mij voor hun deur zagen staan, zorgden voor een hoop lol. Hoewel ik niet zou willen beweren dat er een causaal verband was (met mijn aanwezigheid, noch met mijn zangkwaliteiten ;-)) haalden de kinderen veel geld op: zo'n 6.000 roepies, wat ongeveer 60 euro (én een maandsalaris) is. Per kind bleef er ongeveer 450 roepies over (€4,50). Op mijn vraag wat ze met het geld gingen doen, antwoordden de kinderen allemaal (inclusief de kleinsten): sparen. Voor later... en dat terwijl ze nu al nauwelijks écht iets voor zichzelf hebben.
Vorige week werd me dat weer eens (pijnlijk) duidelijk, toen ik wat boekjes voor ze meenam; een zoek-de-verschillen-boekje, een sticker-boekje over de Lion King ("oh, so beautiful aunti!") en een 'gewoon' leesboek. Nadat de kinderen ze van voor tot achter gelezen (en beplakt) hadden, gaf één van de jongens me het sticker-boek weer terug. Toen ik antwoordde "you can keep it" werden zijn ogen heel groot en rende hij gelijk weg... Om - naar later bleek - het boekje snel onder zijn matras te leggen. De andere kinderen enigszins beteuterd achterlatend... Terwijl ik natuurlijk bedoelde dat het voor hen allemáál was! Zo ontstond het idee om alle kinderen iets voor (én over) zichzelf te geven. Dus liet ik de leukste foto's van het uitje naar de dierentuin afdrukken en kocht ik (wederom van het 'wandel-fonds'!) een pak gekleurd papier, stiften én voor ieder kind een eigen schriftje. Met ontzettend veel plezier maakten ze er vervolgens prachtige, gekleurde 'vriendschapsboekjes' van, en ook de geknutselde fotolijstjes voor de 'tantes' waren een groot succes.
Maar hoe fijn het ook is om de kinderen van zoiets kleins te zien genieten, in feite is het natuurlijk heel marginaal wat ik voor ze doe (of kan doen). Nog los van de schrijnende dingen die ze al hebben meegemaakt, verandert het immers niks aan de beperkte mogelijkheden voor hun toekomst. En ze zijn verreweg niet de enigen... Dat houdt me de laatste tijd erg bezig. Gelukkig zijn er veel meer mensen begaan met 'de kinderen van Nepal'. Zo ook Belinda en Emil, die samen met hun familie de drijvende kracht zijn achter het Langtang Children Home; een weeshuis dat sindskort ook als dagopvang voor gehandicapte kinderen dient, en waar ik volgende week ga beginnen. Tien dagen geleden arriveerden zij in Nepal met tassen vol verzamelde (kinder)kleding en speelgoed, voor de vele mensen die ze hier inmiddels kennen. Een deel daarvan was bedoeld voor Naran, één van de medewerkers van Yellow House. Zonder dat we iets wisten over zijn verleden of persoonlijke situatie waren Ivor en ik al na de eerste paar dagen hier verknocht aan deze lieve, magere en ogenschijnlijk kwetsbare man. Inmiddels weten we dat hij vroeger verstoten werd door zijn ouders, na veel omzwervingen bij de eigenaars van Yellow House terecht kwam en daar uiteindelijk is opgenomen in 'de familie'. Met een salaris van ongeveer 90 euro per maand verdient Naran naar Nepalese maatstaven goed. Desondanks heeft hij het zwaar, met twee kleine kinderen voor wie hij maandelijks alleen al 21 euro schoolgeld betaalt (let wel: dat is voor één kind, zijn jongste gaat pas volgend jaar naar school...) en een huis dat aan huur nog eens 32 euro kost. En dus besloten Belinda en Emil om hem een handje te helpen, en de komende jaren financieel zorg te dragen voor de opleiding van zijn kinderen. Samen met Naran en zijn gezin gingen we zodoende naar school, om daar handje-contantje het schoolgeld af te rekenen. Want de werkelijkheid is dat als het op geld aankomt, je in een arm land als dit - helaas - weinig mensen écht kunt vertrouwen. Na met het schoolhoofd onderhandeld (!) te hebben over het schoolgeld voor het jongste kind, werden we uitgenodigd om bij Naran thuis thee te komen drinken. Toen we de woning binnenkwamen, struikelden we letterlijk over de gekleurde torens van duploo... dat ze de dag ervoor van Belinda en Emil hadden gekregen. Met een heel gezin bleken ze in te wonen een kamer van ongeveer 3 bij 4 meter, met daaraan vast een kleine keuken (waar ook nog een bed stond). Zonder stromend water. En wederom zijn zij niet de enigen... Enigszins stil en ontdaan liepen we daarna naar 'huis', waar ik besloot om ook een bijdrage te doen aan het 'schoolfonds' voor Narans kinderen. Daarnaast stortte ik er het bedrag in dat ik kreeg van een Nederlander, met wie ik op het terras van Yellow House aan de praat raakte: hij was hier op vakantie met zijn zoon en gaf me - toen hij hoorde wat ik hier deed - spontaan het geld dat ze op de dag van hun vertrek over hadden.
Dat je 'met elkaar het verschil kunt maken' - al is het dan op kleine schaal - gaat dus absoluut op. Toch schiet er af en toe ook een ander cliché (iets met een druppel en een gloeiende plaat...) door mijn hoofd. Op zulke momenten probeer ik me maar vast te houden aan het idee dat ik - al is het dan maar tijdelijk - vast ook wat kleur aan het leven van de kinderen van Mitrata heb kunnen geven. Net zoals zij aan dat van mij.
Tot snel! Liefs, Judith
Ps: overigens net zoals al jullie lieve mailtjes, berichtjes en reacties ;-)
Dikke kus, Wim en Corrie
Leuk je verslag te lezen.
De natte klei die jij in je 2e alinea omschrijft is koeienpoep.
Veel plezier nog.
Groetjes,
Koen Twilt
Herinneringen aan de dag dat we samen naar de school gingen en de confrontatie met de leefsituatie komen gelijk terug. Ik wil jou hartelijk bedanken voor alles van de afgelopen 10 dagen. Tranen van verdriet maar bovenal tranen van het lachen!! Ik beloof je, je verjaardagscadeau is een feit. Kom na 7 januari met Ivor maar een avondje langs. Ik zorg voor de wijn en de wormen :-). Dag Zwansie! Ik kijk uit naar je verhalen, want dan heb ik het gevoel er nog even te zijn. De ginger lemon honey zal ik drinken en de pakhora verzin ik erin gedachten wel bij.... Bah, gister was ik er nog en nu doe ik thuis alweer de was. Lieve Juud, heel veel plezier, en doe ze de groeten!!! We houden contact!! Succes met je koffie..... hahahahaha BOEM!!! Xxx Belinda
Dikke kuzzzzz van ons viertjes xxx
Ik spreek je zo! Dikke kussen van ons allebei, mamma XXXXXX
Zit je verhaal met een brok in mijn keel te lezen. Ik zie het voor mij, het hele gezin van Naran in zo'n klein kamertje.
Het is (weer) een heel beeldend verhaal maar ik ben natuurlijk niet helemaal objectief.........
Wat had ik graag om een hoekje willen kijken bij het Nepalese
Sint Maarten met al die al die kinderen met in het midden een blonde witte vrouw (en ik ken je zangkwaliteiten!!!)
Ik kan me jouw twijfels voorstellen maar je moet maar zo denken dat jij op dit moment voor die kinderen het verschil maakt en dat moet je ook veel voldoening geven.
Je bent voor ons een kanjer! Love you. PaMa. XXXX
Wat een prachtig verhaal weer. Als alle mensen zich zo zouden inzetten voor anderen als jij nu doet, dan zou er veel minder ellende op de wereld zijn. Dus niet te bescheiden zijn over wat je doet. Je bent geweldig! En een voorbeeld. Nou?? Knappie van op he?? Dikke kus, tantien.
Wat maak je toch een hoop dingen mee en wat doe je toch goede dingen. Het zal vast niet meevallen om afscheid te nemen van de lieve kids bij Mitrata. Bij je 'nieuwe stek' gaan ze je zeker weten met open armen ontvangen. En de gehandicapte kinderen daar zullen je dankbaar zijn voor de kleur die je in hun leven gaat geven. Trots op je! x
Wat schrijf je toch mooi! Eén ding weet ik zeker, de kindjes gaan jou nooit vergeten. En de mooie ervaringen die zij dankzij jou hebben opgedaan, stoppen ze zeker weten in hun mooie dingen rugzakje. Super auntie! Liefs
Samen drie weken op het dak van de wereld. Wat hebben wij samen een supertijd gehad in Nepal! Een belevenis die ik niet snel meer zal vergeten.
Inmiddels ben ik alweer bijna een maand terug in Nederland. Zoals je weet houd ik je reisblog en je Facebook goed in de gaten. Het is duidelijk dat je in die maand enorm veel hebt beleefd.
Ook van je nieuwe reisverslag (kleur) heb ik weer genoten. Natuurlijk ook van de gemaakte foto`s.
Ik weet dat jij de kinderen van Mitrata en Langtang Children home, veel warmte en liefde kan bieden. Daar is het filmpje van Dinesh, die een kietelbeurt krijgt een goed voorbeeld van!
Inmiddels heb je ook weer nieuwe plannen en uitdagingen in het vooruitzicht. Ook binnen dit project ga je de kinderen iets meegeven wat ze niet snel zullen vergeten!
Ik ben trots op mijn lieve dappere vriendin.
Mis je! Liefs Ivor