"Ik sjie, ik sjie wat joi niet sjiet"
6 november 2012 - Kathmandu, Nepal
M'n eerste 'werkweek' zit erop! Het waren intensieve, indrukwekkende, maar vooral hele leuke dagen. Warm en met een (oud)Hollands tintje...
Terwijl ik dit schrijf, zit ik nog lekker buiten. Want hoewel het 's avonds behoorlijk afkoelt, is het overdag (minstens) 20 graden. Desalniettemin heb ik mijn korte broeken veilig opgeborgen toen Ivor in het vliegtuig stapte. Hij trok door zijn lengte al veel aandacht (mensen kwamen zelfs vragen of ze met ons op de foto mochten...), maar ook zonder hem voel ik me soms net een bezienswaardigheid. Elke dag loop ik in 45 minuten naar m'n 'werk' (en bij het gebrek aan een sportschool, ook weer terug...) en word dan continu aangestaard en nagewezen. En nog afgezien van het feit dat de vrouwen hier heel traditioneel en bedekt gekleed gaan, maakten mijn (spier)witte benen dat er niet veel beter op... Tijdens deze dagelijkse wandeltochtjes zou ik het liefst álles wat ik zie fotograferen, om jullie een idee te geven hoe 'het leven' hier is: de vrouwen die met hun kind aan de borst kippen staan te slachten in kleine winkeltjes langs de weg, de kinderen die vrolijk tussen het afval spelen en de mensen die hun pannen wassen in het meest vervuilde water dat ik ooit heb gezien. Maar hoewel ik dus mijn best doe om niet te veel op te vallen, kom ik daar helaas vaak niet ongezien mee weg. De veelzijdigheid van Nepal verbaast me in ieder geval nog iedere dag: binnen een uur loop je van het toeristische en relatief goed ontwikkelde Thamel, via de sloppenwijk langs de rivier (waar de mensen letterlijk op het vuilnis wonen) naar een rustiger en vriendelijker gedeelte van de stad, waar veel scholen zijn en ook Swayambunhath - één van de grootste boeddhistische heiligdommen van de Kathmandu-vallei - ligt.
...en daar is ook Mitrata gevestigd; een naar Nepalese maatstaven mooi huis, waar 24 (wees)kinderen permanent wonen. Op dit moment zijn er echter maar negen: de rest heeft nog (verre en/of aanverwante) familieleden, waar ze tijdens deze feestdagen naartoe zijn. De kinderen 'van nu' zijn tussen de 4 en 15 jaar oud en (eigenlijk tegen mijn verwachting in) ontzettend toegankelijk. Dagelijks word ik met een luidkeels (en meerstemmig) "aunti!" (=tante) verwelkomd en ook de strijd om wie er naast me mag zitten, is in alle hevigheid losgebarsten. En als je hoort wat ze allemaal hebben meegemaakt, vind ik dat éxtra bijzonder; zo zijn vijf van de kinderen (vier broertjes en een zus) door hun moeder achtergelaten toen ze - na het overlijden van hun vader - hertrouwde. Dat is nu vier jaar geleden (let wel: de jongste is nu vier!) en ze hebben haar nooit meer gezien...
Uiteraard hoor ik dat niet van de kinderen zelf; doordat ze nauwelijks Engels spreken, kunnen we namelijk moeilijk met elkaar communiceren. Desondanks kwam ik er al snel achter dat ze dol zijn op spelletjes: voornamelijk zelfverzonnen, veelal met een bolletje elastiek (de Nepalese variant op 'tikkertje'), steentjes of stokjes. Er moest dus gespeeld worden...! En bij voorkeur in het Engels, want ik wilde ze ook nog graag iets leren. Dus deed ik een korte opfriscursus spelletjes-zonder-PSP-barbies-of-Dora-bordspel (gelukkig heb ik nog wat contacten in het onderwijs... ;-)) met als resultaat een heleboel onvervalst oud-Hollands plezier: 'Annemaria koekoek', zakdoekje leggen, stoelendans en snoephappen. Alhoewel bij die laatste het spelelement volledig verloren ging, toen de kinderen de snoepjes in het oog kregen. Ze doken (tot aan hun schouders) in de teil en stopten de snoepjes in razend tempo in hun mond of zak... Ik was even vergeten dat ze zelden iets lekkers krijgen... De grote favoriet is echter 'Ik sjie, ik sjie wat joi niet sjiet, and the colour is...' De (weinige) spullen in en om het huis hebben we inmiddels al tig keer gehad...
Maar het hoogtepunt van de week was toch wel het uitje naar de Dierentuin; de enige in Nepal, waar de kinderen - ondanks dat het hier maar 20 minuten vandaan is - nog nooit waren geweest. En daarmee is ook de eerste uitgave van mijn bij-elkaar-gewandelde-fonds is gedaan! Voor degenen die geen idee hebben waar ik het over heb: toen ik vertelde over mijn plannen om naar Nepal te gaan, boden veel mensen spontaan aan om me knuffels, kleding en speelgoed mee te geven. Maar omdat mijn eigen spullen al nauwelijks in m'n rugzak pasten, kreeg ik al stress bij het idee... En dus hebben een aantal lieve vrienden en familieleden me symbolisch gesponsord tijdens de 4-daagse, opdat ik hier zélf kon bekijken waar de kinderen de meeste behoefte aan hebben. En aangezien ze tijdens deze maand vakantie nog niet één keer 'naar buiten' waren geweest, leek dit uitstapje me een mooi begin! Dus togen we met negen opgewonden kinderen, drie minstens zo enthousiaste begeleiders en met twee tassen vol lekkernijen naar de 'Zoo'. Weinig dieren, twee aftandse glijbanen, een groot grasveld en een schommel... maar des te meer plezier. Voor Bikram (de kleinste van 4 jaar) was het zó overweldigend dat al het lekkers er linea recta weer uitkwam. Maar - het zal 'de trouwe lezers' niet verbazen - ook deze keer gold: spugen, afvegen en dóórgaan! ;-) Om jullie een idee te geven: de entree kostte 580 roepies. In totaal. Dit is ongeveer 5 euro... Tel daarbij nog het vervoer en de boodschappen op, en voor 30 euro hadden de kinderen een onvergetelijke dag. En ik ook...
Toch een leuk idee dat er vanuit Nederland door velen van jullie (letterlijk) een bijdrage aan geleverd is, toch?! Maar ook figuurlijk wordt er een hoop aan mijn avontuur bijgedragen: alle lieve en bemoedigende reacties maken dat ik dit alles met nóg meer plezier (en ietsjes minder heimwee) doe. Bedankt!
Tot snel!
Liefs, Judith
Terwijl ik dit schrijf, zit ik nog lekker buiten. Want hoewel het 's avonds behoorlijk afkoelt, is het overdag (minstens) 20 graden. Desalniettemin heb ik mijn korte broeken veilig opgeborgen toen Ivor in het vliegtuig stapte. Hij trok door zijn lengte al veel aandacht (mensen kwamen zelfs vragen of ze met ons op de foto mochten...), maar ook zonder hem voel ik me soms net een bezienswaardigheid. Elke dag loop ik in 45 minuten naar m'n 'werk' (en bij het gebrek aan een sportschool, ook weer terug...) en word dan continu aangestaard en nagewezen. En nog afgezien van het feit dat de vrouwen hier heel traditioneel en bedekt gekleed gaan, maakten mijn (spier)witte benen dat er niet veel beter op... Tijdens deze dagelijkse wandeltochtjes zou ik het liefst álles wat ik zie fotograferen, om jullie een idee te geven hoe 'het leven' hier is: de vrouwen die met hun kind aan de borst kippen staan te slachten in kleine winkeltjes langs de weg, de kinderen die vrolijk tussen het afval spelen en de mensen die hun pannen wassen in het meest vervuilde water dat ik ooit heb gezien. Maar hoewel ik dus mijn best doe om niet te veel op te vallen, kom ik daar helaas vaak niet ongezien mee weg. De veelzijdigheid van Nepal verbaast me in ieder geval nog iedere dag: binnen een uur loop je van het toeristische en relatief goed ontwikkelde Thamel, via de sloppenwijk langs de rivier (waar de mensen letterlijk op het vuilnis wonen) naar een rustiger en vriendelijker gedeelte van de stad, waar veel scholen zijn en ook Swayambunhath - één van de grootste boeddhistische heiligdommen van de Kathmandu-vallei - ligt.
...en daar is ook Mitrata gevestigd; een naar Nepalese maatstaven mooi huis, waar 24 (wees)kinderen permanent wonen. Op dit moment zijn er echter maar negen: de rest heeft nog (verre en/of aanverwante) familieleden, waar ze tijdens deze feestdagen naartoe zijn. De kinderen 'van nu' zijn tussen de 4 en 15 jaar oud en (eigenlijk tegen mijn verwachting in) ontzettend toegankelijk. Dagelijks word ik met een luidkeels (en meerstemmig) "aunti!" (=tante) verwelkomd en ook de strijd om wie er naast me mag zitten, is in alle hevigheid losgebarsten. En als je hoort wat ze allemaal hebben meegemaakt, vind ik dat éxtra bijzonder; zo zijn vijf van de kinderen (vier broertjes en een zus) door hun moeder achtergelaten toen ze - na het overlijden van hun vader - hertrouwde. Dat is nu vier jaar geleden (let wel: de jongste is nu vier!) en ze hebben haar nooit meer gezien...
Uiteraard hoor ik dat niet van de kinderen zelf; doordat ze nauwelijks Engels spreken, kunnen we namelijk moeilijk met elkaar communiceren. Desondanks kwam ik er al snel achter dat ze dol zijn op spelletjes: voornamelijk zelfverzonnen, veelal met een bolletje elastiek (de Nepalese variant op 'tikkertje'), steentjes of stokjes. Er moest dus gespeeld worden...! En bij voorkeur in het Engels, want ik wilde ze ook nog graag iets leren. Dus deed ik een korte opfriscursus spelletjes-zonder-PSP-barbies-of-Dora-bordspel (gelukkig heb ik nog wat contacten in het onderwijs... ;-)) met als resultaat een heleboel onvervalst oud-Hollands plezier: 'Annemaria koekoek', zakdoekje leggen, stoelendans en snoephappen. Alhoewel bij die laatste het spelelement volledig verloren ging, toen de kinderen de snoepjes in het oog kregen. Ze doken (tot aan hun schouders) in de teil en stopten de snoepjes in razend tempo in hun mond of zak... Ik was even vergeten dat ze zelden iets lekkers krijgen... De grote favoriet is echter 'Ik sjie, ik sjie wat joi niet sjiet, and the colour is...' De (weinige) spullen in en om het huis hebben we inmiddels al tig keer gehad...
Maar het hoogtepunt van de week was toch wel het uitje naar de Dierentuin; de enige in Nepal, waar de kinderen - ondanks dat het hier maar 20 minuten vandaan is - nog nooit waren geweest. En daarmee is ook de eerste uitgave van mijn bij-elkaar-gewandelde-fonds is gedaan! Voor degenen die geen idee hebben waar ik het over heb: toen ik vertelde over mijn plannen om naar Nepal te gaan, boden veel mensen spontaan aan om me knuffels, kleding en speelgoed mee te geven. Maar omdat mijn eigen spullen al nauwelijks in m'n rugzak pasten, kreeg ik al stress bij het idee... En dus hebben een aantal lieve vrienden en familieleden me symbolisch gesponsord tijdens de 4-daagse, opdat ik hier zélf kon bekijken waar de kinderen de meeste behoefte aan hebben. En aangezien ze tijdens deze maand vakantie nog niet één keer 'naar buiten' waren geweest, leek dit uitstapje me een mooi begin! Dus togen we met negen opgewonden kinderen, drie minstens zo enthousiaste begeleiders en met twee tassen vol lekkernijen naar de 'Zoo'. Weinig dieren, twee aftandse glijbanen, een groot grasveld en een schommel... maar des te meer plezier. Voor Bikram (de kleinste van 4 jaar) was het zó overweldigend dat al het lekkers er linea recta weer uitkwam. Maar - het zal 'de trouwe lezers' niet verbazen - ook deze keer gold: spugen, afvegen en dóórgaan! ;-) Om jullie een idee te geven: de entree kostte 580 roepies. In totaal. Dit is ongeveer 5 euro... Tel daarbij nog het vervoer en de boodschappen op, en voor 30 euro hadden de kinderen een onvergetelijke dag. En ik ook...
Toch een leuk idee dat er vanuit Nederland door velen van jullie (letterlijk) een bijdrage aan geleverd is, toch?! Maar ook figuurlijk wordt er een hoop aan mijn avontuur bijgedragen: alle lieve en bemoedigende reacties maken dat ik dit alles met nóg meer plezier (en ietsjes minder heimwee) doe. Bedankt!
Tot snel!
Liefs, Judith
Ik zag de mail over een nieuw verslag binnenkomen en ben gelijk gaan zitten. Zo leuk om te lezen...
Leuke foto's ook weer. Vergeet je niet af en toe ook foto's te laten maken waar je zelf ook op staat ;-)
Belinda komt al bijna, toch? Gezellig!
Tot je volgende verhaal weer!
Chant X
dikke kus XXX pampa
P.s: (Wij eten straks boerenkool!!! hahaha).
Wat leuk om je verhaal te lezen!
Geweldig toch, dat je dit alles kan en mag doen?
Ik weet zeker dat dit voor de kinderen een geweldige tijd zal zijn en....voor jou ook natuurlijk!
Groetjes, Stienie
Super meid wat je doet! Het geluk dat je geeft en brengt. Dan Bikram, die zou je zo inpakken! En waarschijnlijk de andere kids ook. Je gaat je verbinden en of je wil of niet je gaat je eraan hechten. Gelukkig dat er mensen zijn zoals jij die dit doen, fantastisch initiatief om iets te kunnen betekenen in de oh zo arme wereld. Geniet van de liefde die je van ze krijgt. X Barbara
Wat een goed geschreven, maar vooral toch weer mooi verhaal. Goed om te lezen dat jij je draai al een beetje begint te vinden en dat de kinderen zo dol op je zijn. Goede reportages heb je gemaakt van alles. Erg fijn om ook visueel een kijkje te kunnen nemen in jou wereld daar ver weg. En wat ontzettend cool van de dierentuin. Dat zijn nog eens goed bestede euro's. Kus aan de kinderen en neem er zelf ook maar een ;-) Een dubbel en dwars verdiende!
en leuk om te lezen hoe je het hebt daar! Ik ben er 1x geweest en ben meteen weer even terug via jouw verhalen..Fijn :-)
Geniet er lekker van!
5 euro naar de dierentuin....top!!
you're doing a good job, hang in!
Wat zal t wennen zijn als er straks niet gestreden wordt om naast je te zitten hier in Nederland ;-) Geniet er van!!
Geweldig verhaal!!
Houd je belinda n beetje in toom?! ;)
Kurt
Wat tik je dat toch weer fantastisch bij elkaar! Ben trots op je! Je klinkt alsof je het naar je zin hebt! En ik had niet anders verwacht! Veel plezier met Belin! Zag net een mailtje van je binnen komen dus dat ga ik snel lezen (Yay)!
Dikke knuffel! En er wacht een typisch Westers kerstcadeautje hier op je :-))
XX
Ik heb net even op mijn gemakkie alles gelezen en de foto"s bekeken,met heel veel bewondering wat een fantastische onderneming vind het super dapper van je.
Ik vind dat je heel mooi omschrijft wat jullie/jij meemaken het is bijzonder om dat allemaal te lezen
Geniet er nog maar even van groetjes Jacqueline
Geniet van de tijd daar. Ik blijf je volgen